In biodynamisch ademwerk en trauma release (BBTRS) werken we met de 7 'belts of tension' van Wilhelm Reich: 7 lichaamssegmenten waar de flow van prana, onze levensenergie, geblokkeerd kan zijn, omdat we onszelf doorheen de jaren hebben gepantserd tegen pijn, angst, verdriet, onmacht, woede, afwijzing... Onbewust snijden we ons zo af van wie we werkelijk zijn en verliezen we de vrijheid om integer, empathisch en authentiek in het leven te staan.
De meer algemene informatie over deze verschillende spanningsgebieden vind je in de blog "de 7 spanningsgebieden".
In deze blog zal ik dieper ingaan op de ocular belt of tension: het spanningsgebied rondom de ogen, dat ook de schedel, het voorhoofd, de wangen en de oren omvat.
EEN ALLEREERSTE BLIK
Het eerste contact met je moeder is je fundament: de eerste stem die je hoort, het eerste oogcontact. Als baby ontvang je via je oren en ogen de bevestiging van liefde, zorg en begrip. Een liefdevolle, aanwezige blik geeft je bestaansrecht en zorgt ervoor dat je je veilig en welkom voelt. Zelfs wanneer een moeder fysiek uit je leven verdwijnt, blijft haar invloed onuitwisbaar.
ONZE OGEN ALS VENSTER OP DE WERELD
Onze ogen zijn ons venster op de wereld. Alles wat we hebben meegemaakt en wat we meekregen via onze ouders, vorige generaties, cultuur... kleurt onze blik. Het geheel van ervaringen, imprints, overtuigingen is zo bepalend voor onze manier van kijken, dat we allemaal met andere ogen de wereld inkijken: open, onbevangen en nieuwsgierig, of net angstig, oordelend of wantrouwig... Alles valt of staat met de mate van veiligheid die we ervaren:
Kunnen we spelen en intiem zijn, ons op ons gemak voelen in gezelschap?
Zoeken we naar goedkeuring in de ogen van de ander? En passen we ons aan aan (veronderstelde) verwachtingen, zelfs ten koste van onszelf?
Of spelen we zelf voor rechter en plakken we 'goed of slecht - labels' op die ander?
Verliezen we ons gemakkelijk in anderen? Of trekken we ons terug en gaan we werkelijke verbinding uit de weg als het te spannend wordt?
Hoe oordelend is onze blik, naar onszelf en naar anderen? Vergelijken we? Kijken we neer op anderen en blazen we onszelf op? Of kijken we net bewonderend op naar die ander en maken we onszelf klein?
Hoe is het om oogcontact te maken? Kunnen we de ander echt ontmoeten in dit contact? Kunnen we zien én gezien worden? Kwetsbaar en open? Of wenden we onze blik af, sluiten we onze ogen, beschermen we ons door ons (energetisch) terug te trekken uit het contact?
Allemaal nemen we een 'eigen wereld' waar en creëren we een eigen realiteit. Trauma op heel jonge leeftijd zorgt er zo voor dat ons gezichtsveld vernauwt. We filteren bepaalde informatie weg. We laten bepaalde emoties niet toe. We leven als het ware met oogkleppen op en kunnen soms nog moeilijk het verschil zien tussen onze zelfgecreëerde wereld en de realiteit die daarachter schuilt.
JEZELF BESCHERMEN TEGEN WAT JE ZIET
Hele vroege ervaringen van onveiligheid, soms al van in de baarmoeder, creëren spanning rondom het oogsegment. Door onze oogspieren, wenkbrauwen en/of voorhoofd op te spannen, creëren we een spreekwoordelijke blinddoek. Soms merken we deze spanning zelfs niet meer op, omdat we er zo gewoon aan zijn geworden. (check het maar eens bij jezelf: hoe voelen je voorhoofd, wenkbrauwen en ogen op dit moment?). We krijgen oogklachten, horen minder goed, hebben last van migraine...
Via de spanning in dit oogsegment beschermen we ons tegen het ongemak, de pijn of het gevaar van wat we zien. We filteren dat wat er op ons afkomt en kleuren zo onze eigen wereld. We doen dit onder andere:
door te verdringen:
We beperken ons waarnemingsvermogen en dragen als het ware oogkleppen die ons zicht 'vernauwen'. Het kost veel inspanning om deze spanning vast te houden, waardoor we minder energie hebben om wérkelijk te zien en onze intuïtie te gebruiken. Ons waarnemingsveld wordt kleiner omdat we bepaalde ervaringen, herinneringen of emoties 'wegfilteren'. Een vernauwd gezichtsveld gaat gepaard met een zekere tunnelvisie en geestelijke geslotenheid: omdat je gekleurde blik het liever bij het bekende houdt, heb je moeite om de zaken van verschillende kanten te bekijken.
door te dissociëren:
Sommige dingen doen zoveel pijn dat het ondraaglijk wordt. Om te overleven trekken we ons dan energetisch terug en splitsen we het beeld af van het gevoel. We zijn fysiek wel aanwezig, maar energetisch afwezig. Dit kan je bijvoorbeeld merken wanneer iemand je iets vertelt dat je diep raakt, maar zonder enig gevoel. Enerzijds helpt dit je om te overleven, anderzijds verlies je de vaardigheid om in het huidige moment te voelen wat iets met je doet. Wanneer dissociëren je tweede natuur is geworden, kan je je verliezen in beelden die niets meer te maken hebben met de realiteit (denk aan wanen of hallucinaties). Je kan dan nog moeilijk waarheid van fantasie onderscheiden.
HET DERDE OOG
Het oogsegment gaat ook over onze innerlijke blik, ons derde oog, onze intuïtie, een 'diep weten' dat verder gaat dan het rationele brein.
Kinderen voelen situaties vaak haarscherp aan. Ze weten wat ze zien en voelen, maar krijgen de boodschap dat dat niet klopt, omdat hun ouders hen willen beschermen, de illusie hoog willen houden of beperkt worden door de eigen trauma's die ze met zich meedragen...
Denk aan boodschappen zoals:
"Papa is niet dronken, hij is alleen maar moe." "Nee hoor, mama is niet verdrietig."
"Wat zijn wij toch een gelukkig gezin."
"Je broer is niet boos, hij heeft het gewoon even moeilijk."
Deze boodschappen zorgen voor verwarring: wie moet je geloven: je ouders of je eigen intuïtie? Als kind ben je loyaal aan je ouders. Je zal hun waarheid voor waar aannemen en je geraakt steeds verder verwijderd van je eigen innerlijke stem, afgesneden van je eigen innerlijke zicht. In plaats van op jezelf en je eigen aanvoelen te vertrouwen, leer je je meer en meer af te stemmen op anderen en verlies je het vertrouwen in je eigen intuïtie. Gelukkig blijft het Leven altijd op je deur kloppen en je uitnodigen - op welke leeftijd dan ook - om je weer te verbinden met je essentie.
DE OGEN ALS SPIEGELS VAN DE ZIEL
Onze ogen zijn verbonden met ons hart. Oogcontact kan daarom diep verbindend zijn, maar soms ook heel spannend. Het is kwetsbaar om te zien en gezien te worden. Je ogen spreken de waarheid. Ze liegen niet (zelfs al probeer je een masker op te zetten). Ze zeggen veel meer dan je ooit kan zeggen met woorden: de pretoogjes, de doffe blik, de angstige blik, de liefdevolle blik, de koude blik... Ze laten de waarheid zien.
Wanneer de spanningen in het oogsegment losser worden, kijken we anders de wereld in. De illusie die we voor onszelf gecreëerd hebben, brokkelt af. We hoeven ons niet meer te beschermen. Ons gezichtsveld wordt ruimer. We hoeven onze tranen niet langer binnen te houden. We mogen onze emoties voelen en kunnen ons emotioneel verbinden met anderen. We kijken naar die ander en we zien onszelf. We worden spiegels voor elkaar. Onze blik wordt milder. Onze intuïtieve vermogens groter. En onze aanwezigheid échter.
Vrije mensen stralen levensvreugde uit. Je wordt blij als je in hun ogen kijkt. Je hoeft niets te verbergen. Je kijkt recht in hun ziel. Je herkent het wezenlijke. Vandaar ook de uitdrukking: onze ogen zijn de spiegels van onze ziel.
Wil je werken met de spanningsgebieden in je lichaam om vrijer en bewuster in het leven te staan? Neem gerust contact op en dan bekijken we samen wat er mogelijk is.
Comentários